Ο Ελληνάρας και ο Αγγλάρας. Οι λαοί εκλέγουν αυτούς που τους αξίζουν. Αυτούς που τους λένε γλυκά παραμύθια ή ηρωικές ιστορίες με δράκους και ναζί που κατατροπώνονται. Ανάλογα με τα βιώματα, την ιστορία και την κουλτούρα του κάθε λαού οι -άρες τους προσαρμόζουν το σαγηνευτικό ρεφραίν: Του Έλληνα μάγκα που θα τους χορέψει στο ταψί με την πονηριά του ή του Άγγλου lofty but common sense gentleman που θα τους εγκαταλείψει γιατί είναι superior in every possible way.

Και φυσικά όταν (όχι εάν) η πραγματικότητα παρουσιαστεί σα χαστούκι από το πουθενά τότε είναι αργά γιατί ο λογαριασμός έχει εκδοθεί στο όνομα του έθνους που αντιπροσωπεύουν… και απαιτεί να πληρωθεί χθες ή το αργότερο, τώρα.

Και ο κουτοπόνηρος ψευτόμαγκας τρέχει να προλάβει να στείλει τα λεφτούλια του στο εξωτερικό. Γιατί τελικά αυτό που λαμβάνει προτεραιότητα πάνω από πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια είναι το απαιτητικό Εγώ.

Και ο lazy nonsense poor bastard suddenly realises that the empire is long gone and cannot strike back. Και η κυνικότητα και αυτοσαρκασμός λαμβάνουν δράση, μεταμορφώνουν το staycation σε reasonable (or even better) alternative to vacation για να περισώσουν (πάλι) το απαιτητικό Εγώ (made in England αυτή τη φορά).

Ο ένας κατάφερε να στεγνώσει τα ATM Ιούλιο μήνα. Ο άλλος πάει για μεγάλα κόλπα (Brexit) και δε θα έχει και τους Γάλλους να του ψιθυρίζουν ‘είσαι σίγουρος ; τι πας να κάνεις; σκέψου τα παιδιά’.

Διακοπές μέχρι το Wales: ‘Ουάου’ είπε ο Γιάνης και πήρε το πλοίο για Αίγινα.