Written by Χρήστος Γιανναράς, Kathimerini 14/06/20
English verbatim translation follows
Ο κριτικός έλεγχος, οι αξιολογήσεις της ποιότητας, οι διαβαθμίσεις των ικανοτήτων και του μόχθου φιλοδοξούσαν κάποτε να έχουν εγκυρότητα. Δεν διεκδικούσε το αλάθητο η κριτική λειτουργία, αλλά και οι κοινωνίες δεν είχαν τόσο απροσχημάτιστα συμφιλιωθεί με την υποκατάσταση της κριτικής εγρήγορσης από το παιχνίδι των εντυπώσεων.
Η συνειδητοποίηση εξαφάνισης (ή περίπου) της κριτικής λειτουργίας για χάρη του ολοκληρωτισμού των «προκάτ» εντυπώσεων δημιουργεί παραλυτική ανασφάλεια – στην Ελλάδα εδώ και σαράντα έξι χρόνια, η αθόρυβη επιβολή της ακρισίας σίγουρα συνιστά απειλή. Είμαστε μια χώρα εμπεδωμένης ακρισίας, οι αξιολογήσεις γεννιούνται μόνο από τις εντυπώσεις.
Από το Δημοτικό κιόλας σχολείο οι μαθητές δεν βαθμολογούνται, προκειμένου «να μην πληγωθούν συναισθηματικά» οι αμελείς, οι αδιάφοροι, οι φυγόπονοι. Για τον ίδιο λόγο οι άριστοι δεν βραβεύονται, ο μόχθος και η συνέπεια δεν καταξιώνονται. Ο «προοδευτικός» μηδενισμός (αυτή η contradictio in terminis) με λάβαρό του την ισοπέδωση όλων προς τα κάτω στέρησε και στερεί στα Ελληνόπουλα τη χαρά της άμιλλας, τη γόνιμη πρόκληση της αριστείας. Ως σήμερα. Με πείσμα.
Η έλλειψη κριτικής αξιολόγησης έχει ανεβάσει το ποσοστό των «λειτουργικώς αναλφάβητων» αποφοίτων της υποχρεωτικής εκπαίδευσης (Δημοτικού – Γυμνασίου) σε επίπεδα εφιάλτη. Αλλά ούτε και στο Λύκειο αξιολογούνται οι μαθητές, δεν είναι ο κριτικός έλεγχος της γνώσης, που πρωτεύει. Πρωτεύει πάντα η απομνημόνευση, ο συμβιβασμός με την ακρισία. Και όσοι πετύχουν είσοδο στο πανεπιστήμιο, εκεί επίσης ο φορμαλισμός (το δίδυμο «παραδόσεις – εξετάσεις») γυμνώνει από κάθε χαρακτήρα κριτικής λειτουργίας (μετοχής) τη σπουδή. Ψυχοκτόνος τόσο η ανία των «από έδρας» ρητορευμάτων, όσο και η καθολίκευση της φαλκίδευσης των εξετάσεων.
Κάποιες δεκαετίες τώρα, στην Ελλάδα, έχει πάψει να λειτουργεί ακόμα και η βιβλιοκρισία. Αλλοτε οι εφημερίδες είχαν μόνιμους συνεργάτες με αποκλειστικό έργο την κριτική του βιβλίου. Σήμερα οι λεγόμενοι «μεγαλοεκδότες» χαρτζιλικώνουν τον πρώτο τυχόντα ημι-εγγράμματο δημοσιογραφίσκο να αραδιάσει κονσερβαρισμένους, έσχατης μικρόνοιας επαίνους, για «λογοτεχνικά» σκαριφήματα σπαραχτικής μετριότητας. Η εξαγορά συμπληρώνεται με ακριβοπληρωμένες διαφημίσεις που οι Εκδότες προσφέρουν στην εφημερίδα.
Αναπόφευκτα το αλισβερίσι μεταφέρεται και στην «κριτική» του θεάτρου, του κινηματογράφου, της μουσικής. Οταν η πολιτική κριτική έχει ολοκληρωτικά θυσιαστεί στο αλισβερίσι της κατασκευής και πώλησης εντυπώσεων (το ίδιο και η αθλητική άμιλλα), γιατί να εξαιρεθεί από την εκπόρνευση η βιβλιοκρισία, η κριτική θεάτρου, κινηματογράφου, μουσικής; Ακόμα και τα βραβεία που απονέμει το κράτος σε αξιόλογα (υποτίθεται) επιτεύγματα τέχνης, τα εξευτελίζει η ακρισία, γελοιοποιούνται. Οσο η αριστεία ατιμάζεται στα χρόνια του σχολείου, η ατίμωσή της γίνεται αυτονόητος κανόνας του δημόσιου βίου.
Οι επιτροπές που αποφασίζουν τα κρατικά εύγε (βραβεία), συγκροτούνται με συνεχώς προκλητικότερη ασχετοσύνη, από κραυγαλέες ασημαντότητες, δικτυωμένες όμως στα πλέγματα κατασκευής «ευπώλητων» σουξέ (κανάλια και απαίδευτους κόλακες της βιβλιοεκδοτικής ευτέλειας).
Οσοι εμπορεύονται τη γλυκόπιοτη μικρόνοια της μεγάλης μάζας, τον εθελούσιο κρετινισμό, τη βάναυση ακαλαισθησία, την αυθυπεράσπιστη αγραμματοσύνη, τη δήθεν ηδονή και τον τάχα αισθησιασμό, όλοι αυτοί μαζί πετυχαίνουν το μονοπώλιο καθορισμού της ποιότητας των ΜΜΕ.
Από τον επίσημα εμπορευματοποιημένο αθλητισμό (με λογική μαφίας και πρακτικές σωματεμπορίας) ώς την κωμωδία της στελέχωσης των «επιτροπών απονομής κρατικών βραβείων» και τις «κατά παραγγελίαν» βιβλιοκρισίες στον Τύπο, το θλιβερό υπουργείο μας Πολιτισμού κάνει ό,τι μπορεί για να είναι συνεπές στη γενικευμένη αυτοδιάψευση της ελληνικότητας.
Μάλλον είναι μάταιο και α-νόητο να περιμένει κανείς αυτοσυνείδηση αξιοπρέπειας και αντανακλαστικά αυτοσεβασμού από έναν λαό αποφασισμένον συμπλεγματικά, δύο αιώνες τώρα, να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Να αυτοακρωτηριαστεί, να αποκοπεί από τη γλώσσα του, από το άθλημα της δημοκρατίας και την κοινοτική του παράδοση, από το φως και το κάλλος της γης και των θαλασσών του, από τους θησαυρούς της μεταφυσικής του εμπειροπραγμοσύνης. «Να γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι, για να γίνουμε άνθρωποι» – η φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή συνόψισε την προεπιλεγμένη αυτοχειρία μας.
Τρεις γυναίκες στη (συμβολική) διαχείριση της Δημοκρατίας, του Πολιτισμού, της Παιδείας και μια τέταρτη, μπροστάρισσα Γιορτής για τα διακόσια χρόνια μεθοδικού αφανισμού της ελληνικής διαφοράς: Ναι, «γίναμε επιτέλους Ευρωπαίοι». Τουλάχιστον στον φεμινισμό, πετύχαμε, αλλά και στον κύριο στόχο του εξευρωπαϊσμού μας: να είμαστε τα γκαρσόνια και οι ξενοδόχοι για τις διακοπές των Ευρωπαίων – όλα τα εισοδήματά μας μόνο από τον «τουρισμό»: Το πετύχαμε.
Η τερατώδης καταστροφή και ο βανδαλισμός του πάγκαλου ελληνικού τοπίου, μοναδικού στον κόσμο – δεν μετράει. Ο αφανισμός και η απαξίωση της διαχρονικής αρχιτεκτονικής σοφίας των Ελλήνων – δεν λογαριάζεται. Η βαρβαρική αγλωσσία, η αποκοπή από εθισμούς και εκφραστική καλλιέπεια – δεν μας ενοχλεί. Το ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου σε αδίστακτους μαφιόζους – ούτε. Η ντροπή μας (σωστή καταισχύνη) για τη δημοσιοϋπαλληλία, την ευτελισμένη εξαγορά ισόβιας σίτησης με αντάλλαγμα την ψήφο – ανήκεστο στίγμα. Η φορομπηχτική παράνοια, ο πνιγμός της αδικίας, η νυχθήμερη ντροπή της ραδιοτηλεοπτικής ξεφτίλας.
Βασιλικός στο αφτί μας οι αβράβευτοι, οι αγνοημένοι, οι ασυμβίβαστοι. Η «μέσα-Ελλάδα».
Google translation for some comedy moments
Critical scrutiny, quality assessments, skill scores, and hard work once aspired to be valid. Criticism did not claim to be infallible, and societies were not so uncompromisingly reconciled with the substitution of critical vigilance for the game of impressions.
Awareness of the disappearance (or roughly) of the critical function for the sake of the totalitarianism of “preconceived” impressions creates paralytic insecurity – in Greece for forty-six years, the silent imposition of extremism is certainly a threat. We are a country of consolidated accuracy, evaluations are born only of impressions.
From elementary school onwards, students are not graded, so that the careless, the indifferent, the fugitives are not “hurt emotionally”. For the same reason, the best are not rewarded, the effort and consistency are not appreciated. The “progressive” nihilism (this contradictio in terminis) with its banner the leveling of all down deprived and deprives the Greek children of the joy of rivalry, the fruitful challenge of excellence. Until today. Stubbornly.
The lack of critical evaluation has raised the percentage of “functionally illiterate” graduates of compulsory education (Primary – High School) to nightmares. But even in high school, students are not evaluated, it is not the critical control of knowledge that is paramount. Memorization, compromise with accuracy, always comes first. And those who enter the university, there also formalism (the duo “traditions – exams”) strips of any character of critical function (share) the study. Psychologically, both the boredom of “from home” rhetoric, and the generalization of the fallacy of exams.
For decades now, even book criticism has stopped working in Greece. In the past, the newspapers had permanent collaborators with the exclusive task of criticizing the book. Today, the so-called “big publishers” are pocketing the first possible semi-literate journalist to praise canned, ultimately petty praise for “literary” scraps of tearful mediocrity. The acquisition is supplemented by expensive ads offered by the Publishers to the newspaper.
Inevitably, alisverisi is transferred to the “critique” of theater, cinema, music. When political criticism has been completely sacrificed in the alibi of the construction and sale of impressions (as well as the sports rivalry), why exclude from the prostitution the book criticism, the critique of theater, cinema, music? Even the awards given by the state to remarkable (supposed) artistic achievements are humiliated by extremism, ridiculed. As long as excellence is disgraced in the school years, dishonoring it becomes a self-evident rule of public life.
The committees that decide the state awards (prizes) are formed with ever-increasing irrelevant irrelevance, from glaring insignificance, but networked in the networks of construction of “best-selling” suxe (channels and uneducated slaves of book publishing convenience).
Those who trade in the sweet-smelling smallness of the masses, voluntary cretinism, brutal incompetence, self-defense illiteracy, so-called pleasure, and rapid sensuality, all together achieve the monopoly of determining the quality of the media.
From officially commercialized sports (with mafia logic and trafficking practices) to comedy staffing of “state awards committees” and “custom” book reviews in the press, our sad Ministry of Culture is doing everything it can to be consistent in generalized self-denial of Greekness.
It is rather futile and pointless to expect self-awareness of dignity and reflexes of self-respect from a people determined collectively, two centuries now, to become something other than what they are. To self-mutilate, to be cut off from his language, from the sport of democracy and his community tradition, from the light and beauty of his land and his seas, from the treasures of his metaphysical experience. “To finally become Europeans, to become people” – the phrase of Konstantinos Karamanlis summed up our default suicide.
Three women in the (symbolic) management of the Republic, Culture, Education and a fourth, leading celebration of the two hundred years of methodical annihilation of the Greek difference: Yes, “we have finally become Europeans”. At least in feminism, we have succeeded, but also in the main goal of our Europeanization: to be the waiters and hoteliers for the European holidays – all our income only from “tourism”: We have succeeded.
The monstrous destruction and vandalism of the vast Greek landscape, unique in the world – does not matter. The annihilation and discrediting of the timeless architectural wisdom of the Greeks – does not count. Barbaric language, addiction and expressiveness – does not bother us. The sale of all social wealth to ruthless mobsters – no. Our shame (right storm) for civil service, the humiliated acquisition of a life sentence in exchange for the vote – an irrelevant stigma. The tax evasion paranoia, the drowning of injustice, the night shame of the radio and television scandal.
King in our ear the unrewarded, the ignorant, the incompatible. “In-Greece”.